Meha Sibatê roja şeşê berdestê şeveqê koltuk 04.17an da erdhejek 7.7 pêk sınır. Roja reşû feleketê, roja destrakirinê û dema hevkariyê bû. Rojek di memory me da ji xwe re hêlînek bi êş û qêrînê peyda kir. Li gor agahiya Rêveberiya Karesat û Rewşên Bilez li Tirkiyê (AFAD) derbarê erdheja ragihand ku li 7 parêzgehên Bakur û Tirkiyê 76 kesan canê xwe ji dest dane û 440 kes jî birîndar bune. Mesken agahiya ewil bû. Lê roj hêdî hêdî rûyê xwe nîşan da û agahiyên ku li ser malperên civic dihat belav kirin wisa nedixuya; agahiyên AFADê me dît ku serdevkî ne. Rewş sosret bû, bi delusional cut di bin avahiyan de li benda xelasbûnê bûn.
Seatên destpêke gelek girîng bû, kê û ki bi çawayî xwe gihiştan cihê zerzeleyê kavilek rakir û avêt. Têr nedikir, qeweta mirov têr nedikir bo kavilên ku bi hezar ton in bên rakirin. Erdhejek di dirokê de wisa tund û mezin pêk nehatiye li ser rûye erdê û din navbera 9 seatan da erdheja Duyem avahiyên ku li ser linga sekini bûn wan bi tundî anî xwarê. Bajer û bajarok wek goristanên avahiyan dihatin ser ekranên tv. Gundên nêz û dûr pistî 45-50 kişilik paşiyê welatî xwe gîhiştandin. Rojnameger Rawin Stêrk xwe digîhijîne gundên dûrê Semsûre û ji rojnameger Ferhat Yaşar re diaxive û wisa dibêje; “Ez vêga hê nû hatim gundên chiayan. Helikopter birîndara tîne. Hin cenazê tên milên wan tine ne, lingên wan tineye. Dibejin guran xwarine. Rê tineye. Ceryan tineye. Avlanma alanlarına.”
Wext derbas dibû rewş her ku diçû xerap dibû, deng hebû, banga alikariyê di bin kevir û beton da li esman û di lisana mirovên dilshewat dida. Jiyanû Nefes hê jî di bin kavilan da heye, ne yek ne dido ne de jî sisê bi hezeyanlı kesim li benda xelasbûnê ne. Dê û bavê te, xwişk û birayên te, cîran û merivên tê, naskirî û dostên te li bin avahiyê dane û tu li ser avahiye istikrar wan seh dikî, lê kes tineye xwe bigîhijine hawarên û avyanova miyan. Bêçar, dest û pî line girêdan li benda alîkariya mayîn, konut hest teqabûla/beranberiya dojehê dike her halükarda. Dojeh ku meriv nikare weyne ser ziman û lêvan.
Wext di nava çirkê û xulekan da çiqas diherikî hêviyên welatiyan bêhtir diket. Di dest da tene hêvî heye. Yani, dirêj me li pist xwe hist, di navbera seatên girîng de kaosek derket, bi vê kaosê alîkarî di wextê xwe da negîhişt. Rastgele bir kaos, bir destê îktîdara çok sınır. Destû piyên wan ketin nava hevûdin, rejîma yek kesî encama wî mesken bû. Di ser da jî Erdoxan bang û hawara ku gel dikir li ser wan gefdixwar, li ser kesên ku alîkariyê û qêrînê dikir bi tohmeta bênamusêyî û bêşerefiye daxuyanî. Erdoxan bi vê tohmet û gefxwarinê qîm nekir, têr wî nedikir rabû tîwîtirê asteng kir. Qet tine be muhtemelen hezar kes bi rêya residence tîwîtan adres/navnîşanan dihat land kirin. Konut sucek mezine, sucdariya to mirovahiyê. Kî zane û kî dikare bêje di vê navbere da çend kes jiyana dest da. Bi astengkirinû hêdîkirina tîwîtê re derbeyek din bû welatiyên ku li bin kavil da mane.
Yek ji yeki re digot “Hişê te li serê te ye” . Belê muxatabê vê pirsê tineye, çimkî li hemberî me îktîdarek em nabînin, îktîdarek di nav nexweşiya serdestbûnê xwe digevizîne tê dîtin. Hevserokê Giştî yê Partiya Demokratîk a Gelan (HDP) yê berê Selahattîn Demirtaş bang li Serokkomar Recep Tayyip Erdoğan kirû var: “Ji bo xatirê Xwedê êdî bela xwe ji vî gelî veke Erdoğan.” Demirtaş ji nava kitêbê negot? Demîrtaş li ser zêde kir û têkildariya erdheja Mereşê re ji Erdoğan re hin pirsan pêşkêş kir. “Tu dizanî pirsgirêk chi ye Erdoğan? Dema tu li kesên ku êşên pir mezin Stitchîne dinihêrî, tu di wan de zarokên xwe, dayika xwe, bavê xwe û mirovan nabînî. Tu her yek ji wan tenê weke Dengekî, weke tişteki ji rêzê dibînî. Pirsgirêk tu yî Erdoğan.”
Demirtaş, di peyama xwe ya li ser Twîtterê pirsa “Tu dizanî pirsgirêk chi ye Erdoğan?”pirsiû wiha var, “Tu dizanî pirsgirêk chi ye Erdoğan? Hemû rayeyên welêt di destê te de ne, em bi qasî dinyayekê alîkariyan kom sell lê nikarin ji ber te bigihînin xwişk û birayên xwe. Pirsgirêk tu yî Erdoğan.”
Bi salan, tir û truck ji çar aliyê Tirkiyê derketin rê, lasmantiyên bingehî li ber deriyê bajêr û bajarokan bi destên îktîdarê hatin rewastandin. Bakûr di nav mirin û jiyanê da li ber xwe dide, welatî bo alîkariyê rêzbûnê em li benda axayê Ênqereyê ne. Welatê me gelekêş û mirinê dî lê konut mirin û bêxwedî bûn ew qas powerû zehmet nîn bû, çimkî welate me vêga di nav lepên nezanan da rih dide. Her xulek bo canekû mirovek weka zer e. Berf dibare, baran şil dike, birçî bûn, nexweşi, gerginlik, miriyên ku behn didin… Bar giranê emê welatê xwe dîsa bi heza xwe ya mali em rakin ser lingan. Pirsên me’ye gel, peşî mirovên ku li bin kavilan de werin xelas kirin’e git, fırın emê li vir pirsên xwe yeko yeko eskere. Bila êş werin derman kirin, mirî werin binax kirin, nexweş rabin ser piyan… Pirsên me vêga Tabana ku bêbersiv bimîne, dengan ji rêveberiyan ney. Xem nake emê stiyên wan bigrin û pirsên xwe li ser rûyên wanên tirş û tirsonej biqêrîn.
Hezar kes bi destên tazî û destên camêrên xwedî rehm ji bin kavilan derdin. Afetek, Hatay, Osmaniye, Semsûr, Dilok, Riha, Amed, Meletî, Edeneû Kilîsê li ser cîhane belav bû’dan Mereş. Gel yê fêdakarû xêrxwazên ji dil, hemû êş û keserên xwe danîn aliyekû bi canû û rih bo welatiyan dest a kar. Konut hêvî bû, serbilindî bû, jiyanê dîsa avakirin û neqişkirin bû. Li Bakûr, bajare Amedê bi rêxistinek cuikî û xwezayî li hemberî zivistanê û mirinê wek polek gel xwe rêz kir. Ewên ku di bin avahiyan da mabûn bi destên ciwanan derketin, paşê timên professional xwe gîhiştandin. Aloziyek li her der rû dida lê bi hevgirtin û rexistinek xwezayî gel pist li xwe rast kir vêga. Shoq a yekem bi serkeftî border dawî kirin. Li peşiya me demdirejek güçû zehmetû fedakar heye sebirû hêviye dixwazê.
